In de zomer van 2023 merkte ik dat ik mijn handen jeukten om iets nieuws te doen. Ik kwam op het spoor van cyanotypie, ook wel blauwdrukken genoemd. Het is een fotografisch proces waarbij zonlicht het papier blauw kleurt, behalve de plekken waar het papier bedekt is. Ik werd blij van de onvoorspelbaarheid van het proces. Elke keer werd het resultaat anders. Ik experimenteerde met bloemen en al gauw wilde ik ook andere vormen gebruiken. Dus ik leerde mezelf papiersnijden. Niet veel later kwam ik in de kunstenaarswinkel materialen voor linosnijden tegen en viel er weer een hele wereld te ontdekken.

Zo ontstonden er beelden vol kleur en nieuwe texturen. Het voelde nieuw en toch paste het me precies.

Het werden moedige, ferme kaarten. Kaarten die niet te missen zijn, uitgesproken kleuren en simpele vormen. En tegelijkertijd eerlijk, echt, direct. Wat je ziet is wat je krijgt. De texturen zijn zichtbaar.

Ze nodigen je uit om hun voorbeeld te volgen: vol overtuiging aanwezig. Eerlijk en echt. Jezelf niet kleiner voordoen, maar ook niet groter, mooier of gepolijster.

Want ik denk dat dat nodig is, in een wereld waar we ons kunnen verschuilen achter beeldschermen, meningen of dichtgetimmerde theorieën. Ik denk dat het tijd is om tevoorschijn te komen zoals we zijn. Kleurrijk en kwetsbaar. Krachtig en met rafelranden. Wankel en moedig tegelijk.

Dat vraagt moed, maar steeds als ik ermee oefen ontdek ik dat ik niet alleen ben. En dat we het samen mogen doen. Samen mens zijn. Deze reeks kaarten en posters herinnert je daar graag aan.